Emil Wojtacki urodzony w Olsztynie, studiował informatykę na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim po czym rozpoczął studia na Akademii Muzycznej w Krakowie, na wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki w klasie prof. Józefa Rychlika (dyplom z wyróżnieniem). Mieszka w Krakowie.

W 2013 r. uzyskał stopień doktora sztuki. Praktykuje śpiew tradycyjny (chorał gregoriański i bizantyjski), zajmuje się również projektowaniem graficznym i redakcją materiałów nutowych. Laureat konkursów kompozytorskich: I nagroda za „De caritate” do słów Hildegardy z Bingen w Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim „Musica Sacra” (Częstochowa, 2009), I nagroda za „Sonettino per Clavicembalo” w konkursie im. Tadeusza Ochlewskiego (2008).

Utwory Wojtackiego cechuje wielowarstwowość i wewnętrzna złożoność (Koncert wiolonczelowy, „Annulla est…”), a także wyrafinowana brzmieniowość („Liwień n ad Jer szałaimom”, Symfonia); nawiązująca niekiedy do XX-wiecznej sensualnej tradycji francuskiej, operująca wydzielonymi z orkiestry ansamblami, oraz nieoczywistymi fakturami pełnymi detali („Zefiro Torna”).

Szczególne znaczenie w twórczości Wojtackiego ma związek muzyki ze słowem. W swoich utworach kompozytor dąży do uzyskania potencjału semantycznego tekstów literackich i „przełożenia” go na płaszczyznę muzyczną. Odwołuje się także do historycznego tła muzyki (pieśni do słów Hildegardy z Bingen, „Zefiro Torna”), również z uwzględnieniem jej funkcji rytualnej („Zwiastunowie”).